Η μόνη περιουσία είναι η μνήμη
Φ.Κ, Αγέλαστος Πέτρα
Άνοιξα χθες το απόγευμα την πόρτα για να βγω έξω. Η εικόνα άκρως κινηματογραφική: το χιόνι έπεφτε αθόρυβα και λαμπύριζε στο σκοτάδι. Οι δρόμοι άδειοι από αυτοκίνητα και γεμάτοι από φρέσκο χιόνι. Περπάτησα με τις γαλότσες μου και άκουσα τα βήματά μου στο χιόνι. Ευτυχία…
Το χιόνι όλα τα ομορφαίνει, όλα τα μαλακώνει. Και η σιωπή του μας λέει πολλά, αρκεί να την ακούσουμε. Ακόμη, έχει μια αθωότητα το χιόνι. Θυμίζει την παιδική μας ηλικία. Θυμίζει χιονοπόλεμο, έλκηθρο, χιονάνθρωπο κι ύστερα τζάκι και ζεστό τσάι. Είναι σαν ένα όνειρο λευκό που κρατάει λίγες στιγμές κι ύστερα, όταν ανοίξουμε τα μάτια, έχει τελειώσει, έχει λιώσει.
Μοιάζει το χιόνι με βίντεο παλιό, ερασιτεχνικό, “σπιτικό”, που το ανακαλύπτουμε δεκαετίες μετά και κοιτάζοντας τον εαυτό μας στην οθόνη αναρωτιόμαστε: “Ποιος είναι αυτός;”. Γιατί κάθε φορά που πέφτει το χιόνι μάς ξυπνάει αναμνήσεις. Υποκειμενικές για τον καθένα. Για το ίδιο γεγονός, καθένας μας έχει την δική του οπτική γωνία, τους δικούς του πρωταγωνιστές και τις καλύτερες ατάκες. Είναι απίστευτο πως το μυαλό μας επεξεργάζεται και αποθηκεύει αυτές τις αναμνήσεις. Στιγμές ξεχωριστές για τον καθένα που τις κουβαλάμε μέσα μας και έρχονται άλλοτε ηθελημένα, σαν ένα μυστικό καταφύγιο στο οποίο βρίσκουμε ζεστασιά. Και άλλοτε άθελά μας μέσω των αισθήσεων. Οι αισθήσεις μας λειτουργούν κάποιες φορές σαν συρτάρια αναμνήσεων. Ένα τραγούδι που θ’ ακούσουμε ή μία μυρωδιά που θα μυρίσουμε είναι ικανά να μας θυμίσουν πράγματα και καταστάσεις που είχαμε ξεχάσει “στο τελευταίο συρτάρι”.
Όταν θυμόμαστε ιστορίες από το σχολείο, από ταξίδια, από σοβαρές καταστάσεις αλλά και από αστείες, είναι μοναδικό το πώς ο καθένας μας βάζει στις αναμνήσεις αυτές δικό του χρώμα και τόνο. Σκηνοθετούμε κατά κάποιο τρόπο την ζωή μας και μας αρέσει αυτό. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια του καθένα. Αυτό είναι το έργο μας. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές, εμείς και οι κομπάρσοι.
Βρέθηκα σε μια πόλη χωρίς κινηματογράφο. Όμως εδώ έχω αντικρίσει και έχω καταγράψει μέσα μου τις πιο κινηματογραφικές εικόνες. Τις προβάλλω ήδη στην οθόνη του μυαλού μου. Και είναι αλήθεια πως όταν δεν έχω μαζί μου την κάμερα μου ανακαλύπτω τις πιο όμορφες εικόνες.
Αν σου συμβεί κι εσένα μια από αυτές τις μέρες να δεις κάτι που θα σου τραβήξει την προσοχή, στάσου για λίγα δευτερόλεπτα, κοίταξε καλά και “φύλαξε αυτές τις εικόνες μέσα σου”. Θα σου χρειαστούν για τις ιδιωτικές σου προβολές.
