Με αφορμή την συναυλία στο Principal, 22/10/2016, Θεσσαλονίκη
Παύλος Παυλίδης. Κάθε τραγούδι του και μια ιστορία γεμάτη με τρένα, πλοία, νύχτες, ήλιο, φωτιές, ουρανό, κήπους, αγάπη, αέρα, θάλασσα, πουλιά. Δυο δεκαετίες με παρασέρνει στο ονειρικό του σύμπαν, το ηλεκτρονικό και το ροκ, το κάποτε άγριο και τώρα γλυκό. Ακούγοντας τα τραγούδια του έχει κανείς την αίσθηση ότι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον γίνονται ένα και όλα μοιάζουν πιο εύκολα με την φωνή του: οι αποχαιρετισμοί, οι αποχωρισμοί, τα "γεια" και τ' "αντίο".
Θυμάμαι πριν λίγο καιρό, ακούγοντας το τελευταίο του cd στο αυτοκίνητο, οδηγώντας, μια φίλη με ρωτάει: "Ποιος είναι αυτός που τραγουδάει; Πολύ ωραίος". Δεν τον γνώριζε και άρχισα να της λέω για τα Ξύλινα Σπαθιά και για τις συναυλίες τους και για τους b-movies. Και είναι αυτό το στιγμιαίο που νιώθει κανείς ακούγοντας την ιδιαίτερη χροιά του. Αρκεί ν' αφεθείς στους στίχους και στην μουσική του.
Σχεδόν σε κάθε τραγούδι του υπάρχει και ένα παιδί. Γιατί είναι και ο ίδιος αιώνιο παιδί και βρίσκουμε μαζί του το παιδί μέσα μας.
"Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει" (Φωτιά Στο Λιμάνι)
"Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες μες στο μπαρ τα παιδιά σε κοιτάν ανύποπτα" (Ατλαντίς)
"Χίλιες φορές παραμύθια αφού την αλήθεια την ξέρει κι ένα παιδί." (Αφού σου το' πα)
"Απ' του φιλιού της το αγκάθι, φύγαν πολλά παιδιά χαθήκαν." (Οι Συμμορίες της Ασφάλτου)
"Όταν τελειώνει η συναυλία, κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου..." (Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη)
"Κοιτάζω τα σπίτια ώσπου ν' αρχίσουν να με κοιτάνε κι αυτά. Αλλάζουν βλέμμα την νύχτα, κοιτάνε σαν χαμένα παιδιά." (Κοιτάζω τα σπίτια)
"Θα' ρθει μια μέρα ένα παιδί, την μέρα που θα επιστρέψεις..." (Αερικό),
"Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς κάτι παιδιά που γκρέμισαν τον φράχτη..." (Ο Κηπουρός)
"Θα' ρθει μια μέρα που θ΄αφήσω αυτό τον φόβο πίσω μου, θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά." (Θα΄ρθει μια μέρα)
"Δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε, τα δέντρα ακούνε και δεν βγάζουνε κουβέντα." (Τα δέντρα)
"Η αγάπη σου είναι χαμένο παιδί γυρίζει μοναχό το βράδυ στους δρόμους." (Η αγάπη σου),
"Νύχτωσε, πέφτει το βράδυ, ποιο παιδί ξενυχτά..." (Μια φορά)
"Ο χρόνος είναι παιδί κλωτσάει μια μπάλα και τρέχει από πίσω της", "Είναι σου λέω παιδί κρυφοκοιτάει της ψυχής σου τ' ανείπωτα." (Ο χρόνος)
Κι όπου δεν υπάρχει παιδί, υπάρχει ένα κορίτσι:
"Το κορίτσι που κλαίει πριν να φύγω και μετά με ξεχνάει λίγο-λίγο." (Το νερό που κυλάει)
"Το κορίτσι του Μάη στα στενά της ντροπής." (Καβαλάρης του Τρόμου)
"Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη, ένα κορίτσι με κοιτάει, χορεύει και ύστερα πετάει πάνω απ' τα μπαρ και τα ηχεία..." (Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη)
"Κανένα κορίτσι δεν είναι σαν εσένα." (Superstar)
"Ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος."
"Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας θα εξημερώσει αυτή την νύχτα άλλο ένα κτήνος." (Σπασμένη Πολυθρόνα)
"Κι ότι το κορίτσι στη φωτογραφία υπάρχει." (Last Call to Paris)
"Θα' ρχεται εκείνο το κορίτσι να ξαπλώνει πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα ότι θα έρθω από μακριά και εγώ σε λίγο, ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα." (Μόχα)
"Κάποτε αγάπησα κι εγώ πολύ παλιά ένα κορίτσι." (Ο Δειλιέν)
Ο Παυλίδης στις συναυλίες πάντα βρίσκει τρόπο να κάνει τα παλιά τραγούδια νέα και τα καινούρια τραγούδια διαφορετικά. Κάθε του συναυλία είναι μια γιορτή. Kαι κάθε γιορτή είναι διαφορετική και μοναδική, με τους ίδιους καλεσμένους που σιγοτραγουδάνε ή χοροπηδάνε μαζί του χρόνια τώρα.
Χθες βράδυ άναψαν κάτι αστέρια-λαμπάκια την ώρα που τραγουδούσε και ήταν η ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί με τον Παύλο στο πλάι το νιώθεις όσα χρόνια κι αν περάσουν: όλα θα πάνε καλά!
*ο τίτλος είναι παρμένος από το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη, ο Χρόνος.
