Μπήκε στο σπίτι. Πέταξε κλειδιά, κινητό και τσάντα σε μιαν άκρη. Άνοιξε τον υπολογιστή κι έβαλε ν'ακούσει το τραγούδι που της είχε στείλει. Το άκουγε συχνά για να χαλαρώνει. Για τον ίδιο λόγο της το είχε αφιερώσει κι αυτός. Τις προάλλες στο τηλέφωνο όταν του είπε πως αγχώνεται, αυτός της είπε πως το άγχος της είναι σαν ένα μικρό τερατάκι που την τρώει καθημερινά. Γέλασε με την παρομοίωσή του. Όμως ήταν αλήθεια.
Σήμερα όμως στις εξετάσεις, δεν είχε καθόλου άγχος. Έγραφε και γέμιζε τις άσπρες κόλλες χαρτί με απίστευτη ηρεμία. Λίγο ο χρόνος την πίεσε προς το τέλος, αλλά "Λεπτά είναι, περνάνε έτσι και αλλιώς", σκέφτηκε. Βγήκε από το αμφιθέατρο και ο ήλιος της φώτισε το πρόσωπο. Είχαν ανακοινώσει βροχές για σήμερα. Τελικά η μέρα αποδείχτηκε ζεστή. Όλοι είχαν βγει για περίπατο στην πόλη. Ήταν σαν Πρωτομαγιά. Τίποτα δεν προμήνυε τον χειμώνα που θα έρθει.
Στο λεωφορείο του γυρισμού άνοιξε και διάβασε ποιήματα του αγαπημένου της ποιητή. Στίχο με στίχο ανακάλυπτε κι άλλες ομορφιές που δεν είχε προσέξει με τις προηγούμενες αναγνώσεις. Ο δρόμος ήταν γεμάτο στροφές. Έστρεψε το βλέμμα έξω από το παράθυρο: πέτρινα σπίτια, άλλα ανακαινισμένα και άλλα εγκαταλελειμμένα υπήρχαν στο ίδιο χωριό. Κοίταξε το σπασμένο παράθυρο ενός σπιτιού. Ο έντονος ήλιος έκανε το εσωτερικό του σπιτιού να φαίνεται ακόμα πιο σκοτεινό. Και αμέσως μετά στο διπλανό σπίτι και παράθυρο ένα κοριτσάκι ίσα που πρόλαβε να την χαιρετήσει.
Αύριο θα κάνει την ίδια διαδρομή και ίσως την κάνει ξανά και ξανά ολόκληρο τον χειμώνα. "Μπορεί τελικά να καταφέρω ν'αφήσω στην μέση της διαδρομής το τερατάκι, όπως έκανα σήμερα. Θα το συναντάω που και που για ένα γεια", σκέφτηκε και χαμογέλασε χωρίς κανένας να την βλέπει.
Αλλά και αυτή την διαδρομή να μην κάνει, θα βρει κάποιο άλλο μονοπάτι για να παίξει κρυφτό και κυνηγητό με το τερατάκι της!
