Αυτό το δέντρο το κοιτάζω καθημερινά τους τελευταίους έξι μήνες. Ή μάλλον, το παρατηρώ. Νόμιζα ότι είναι στην αυλή της διπλανής μονοκατοικίας και θεωρούσα τυχερούς τους γείτονες. Μετά από κάμποσο καιρό κατάλαβα ότι είναι στην αυλή της πολυκατοικίας που νοικιάζω το μικρό μου διαμέρισμα. Άραγε ποιος το φύτεψε και πριν από πόσα χρόνια ;
Το Φθινόπωρο το δέντρο ήταν όμορφο μες στην γύμνια του, τον Χειμώνα ακόμα πιο όμορφο στολισμένο με χιόνια. Όμως τώρα, την Άνοιξη που μέσα σε μόλις τρεις μέρες άνθισε, είναι σαν ζωγραφιά… Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω τις τέσσερις εποχές. Χώριζα ένα άσπρο χαρτί στα τέσσερα και όντας μαθήτρια πάντα ξεκινούσα με το Φθινόπωρο και τελείωνα με το Καλοκαίρι. Κεντρικό θέμα ήταν ένα δέντρο. Και τώρα είναι σαν να βλέπω το ζωγραφιστό μου δέντρο ξανά μετά από χρόνια να μου συστήνει την Άνοιξη.
Για μένα Άνοιξη είναι ο Απρίλιος, μήνας των γενεθλίων μου. Κάθε χρόνο τον περιμένω με τόση λαχτάρα που μερικές φορές αναρωτιέμαι αν κι άλλοι άνθρωποι έχουν κάποιο μήνα τόσο αγαπημένο. Θέλω να γεύομαι κάθε μέρα του Απριλίου, να τον χορταίνω και ο ήλιος του να φωτίζει μέσα μου για όλη την υπόλοιπη χρονιά.
Φέτος ο Απρίλιος για μένα άρχισε ίσως πιο όμορφα από ποτέ! Η Πρωταπριλιά μου έμοιαζε με Πρωτομαγιά, με εκδρομή στην φύση, στο Βελβεντό. Μια ξαφνική ιδέα για πικ-νικ με ωραία παρέα και γεμάτη διάθεση ήταν η αφορμή για να συναντήσω τον Απρίλιό μου περπατώντας σε πετρόχτιστα μονοπάτια, κοιτάζοντας τους καταρράκτες του χωριού και φωτογραφίζοντας δέντρα, λουλούδια, σύννεφα και ουρανό.
Το βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι, ενώ την επόμενη μέρα ξύπνησα με τρομερή ενέργεια για το σχολείο. Εκεί με περίμεναν οι μαθητές μου με στολισμένες τις τάξεις τους με ανοιξιάτικα και πασχαλινά θέματα όλο χρώματα. Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια. Το σπίτι που νοίκιαζα τότε δεν είχε αυλή. Ανάμεσα σε εξεταστικές και υποχρεωτικά μαθήματα, καταλάβαινα την αλλαγή των εποχών από το παράθυρο μιας τάξης δημοτικού σχολείου που ήταν απέναντί μου. Τα παιδιά το στόλιζαν ανάλογα με την εποχή κι εγώ πάλι παρατηρούσα. Αυτή τη φορά όχι ένα δέντρο, αλλά ένα παράθυρο…
Σκέφτομαι στιγμιαία τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Ειδικότερα εκείνους που ζούνε κλεισμένοι σε διαμερίσματα, ανήμποροι να βγούνε έξω. Ίσως θα έπρεπε να τους φυτεύουμε κάτι εμείς, τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους σε ένα μικρό γλαστράκι στο μπαλκόνι τους. Έτσι θα μπορούσαν να νιώθουν τον ερχομό της Άνοιξης. Και αν όχι αυτό, ας τους πάμε μια ανθοδέσμη με αμυγδαλιές ή πασχαλιές.
Γιατί τελικά οι εποχές είμαστε εμείς. Η φύση μάς δίνει τα υλικά και εμείς διακοσμούμε. Εγώ είμαι η Άνοιξη. Εσύ είσαι η Άνοιξη. Εμείς είμαστε η Άνοιξη. Ας ανοίξουμε τα παράθυρά μας και ας υποδεχτούμε τις μυρωδιές και τις γεύσεις μιας καλύτερης εποχής που μοιάζει ίσως να αργεί να έρθει, αλλά αν όλοι μας προσπαθήσουμε θα έρθει λίγο πιο γρήγορα!
Υ.Γ. Το δεντράκι της αυλής μου αυτή την στιγμή χορεύει νωχελικά, ενώ το γαργαλάει ο άνεμος και μια πεταλούδα πάνω του σιγοτραγουδάει το I am the Spring των Morcheeba. Ο κύριος που το φύτεψε ήταν κι αυτός η Άνοιξη! Μήπως τον έλεγαν Απρίλιο;
