Κοιτάζει τα σπίτια*

στην Αθηνά

Ανοίγει τα μάτια. Πρωινό Σαββάτου. Σε ποια πόλη; Το πρώτο Σαββατοκύριακο στη νέα της πόλη. Έπρεπε να περάσουν δυο μήνες για να μείνει. Εργάζεται εδώ αλλά τις προηγούμενες Παρασκευές υπήρχε πάντα ένας λόγος –σοβαρός ή λιγότερο σημαντικός- για να φύγει και να επιστρέψει την Δευτέρα κατευθείαν για την  δουλειά. Χθες όμως το λεωφορείο αναχώρησε χωρίς εκείνη.

Κοιτάζει τα χαμηλά σπίτια και τις πολυκατοικίες από το παράθυρο. Από το νέο της παράθυρο που της δείχνει ένα άλλο κόσμο, μία άλλη πόλη. Η πόλη αυτή σφύζει από ζωή όλες τις ώρες, κάτι που είχε προσέξει από την πρώτη στιγμή που ήρθε. Όμορφη αίσθηση να περπατάει με κόσμο που δεν γνωρίζει, αλλά να νιώθει την ζεστασιά του. Τελικά μια πόλη την κάνουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που την περιμένουν, οι άνθρωποι που την αποχαιρετούν. Οι άνθρωποι που ζουν και εργάζονται σε αυτή την πόλη που δεν είχε έρθει ποτέ της πριν.

Όταν ήταν μικρή της φαινόταν περίεργο “να υπάρχει ζωή και σε άλλες πόλεις”, αφού την δική της πόλη την αισθανόταν ως το κέντρο του κόσμου. Αναρωτιόταν τι μπορεί να κάνουν οι κάτοικοι των άλλων πόλεων που δεν ζουν στην δική της πόλη. Και όταν άρχισε να ταξιδεύει και να ζει για μικρά διαστήματα και αλλού συνειδητοποίησε ότι μπαίνεις στον ρυθμό κάθε πόλης και κάποιες φορές ξεχνάς την αφετηρία σου. Αρχίζεις να ανήκεις στην πόλη που διασχίζεις.

Θυμάται την φίλη της από τα φοιτητικά χρόνια, που έφευγε κάθε Παρασκευή για το νησί της. Πόσες φορές προσπαθούσε να την πείσει να μείνει ώστε να μπορέσουν να ευχαριστηθούν η μία την συντροφιά της άλλης, χωρίς μαθήματα, χωρίς εξεταστικές. Και να που τώρα είναι αυτή ανάμεσα σε δυο πόλεις και όταν πλησιάζει το τέλος της εβδομάδας αμφιταλαντεύεται στην πόλη που γεννήθηκε και στην πόλη που βρέθηκε ξαφνικά. Σε κάθε βόλτα της έχει αρχίσει να συναντάει γνωστούς και εν δυνάμει νέους φίλους που πολλές φορές νιώθει ότι είναι χρόνια εδώ. Μέρα με την μέρα αρχίζει να ανήκει σε αυτή την πόλη.

Κι όταν φεύγει για λίγο μακριά, υπάρχουν στιγμές που σκέφτεται το νέο της σπίτι. Αυτό που δεν έχει ακόμα κουρτίνες, ούτε τις αφίσες της, αλλά έχει κάτι από αυτήν. Έχει ένα δέντρο έξω από το παράθυρο ανάμεσα στους γκρίζους τοίχους. Έχει την μουσική που αγαπά. Έχει μυρωδιά τσαγιού και κανέλας. Έχει μοβ και ροζ και πορτοκαλί και μπλε και κίτρινο. Έχει μια καφετιέρα που δεν έχει φτιάξει ποτέ της γαλλικό ακόμη. Περιμένει την φίλη από την σχολή για να της φτιάξει καφέ και να πούνε όσα δεν έχον πει στην Πάτρα, στην Αθήνα, στην Επίδαυρο, στην Ζάκυνθο. Γιατί αυτά που θα πουν πρέπει να ειπωθούν σε αυτή την πόλη.

Περιμένει τον αδελφό της που έχουν μέρες να μιλήσουν και μήνες να δει, να τον ξεναγήσει με το ποδήλατο και να τον πάει να δει τα ομορφότερα μέρη. Περιμένει να φιλοξενήσει κάθε φίλο και κάθε φίλη που έχει χάσει λόγω της καθημερινότητας.

Περιμένει να συναντήσει τον εαυτό στην αντανάκλαση του παραθύρου και να του χαμογελάσει. Την περιμένουν ακόμα πολλές πόλεις. Όμως το Σαββατοκύριακο αυτό θα διαρκέσει μέχρι τον Ιούνιο. Και σκοπεύει να το ζήσει ώσπου ν΄ αρχίσουν να την κοιτάνε τα σπίτια αυτής της πόλης.

*O τίτλος είναι παρμένος από το τραγούδι των Ξύλινων Σπαθιών "Κοιτάζω τα σπίτια".

Ένα αστείο η ζωή

Για να αποχαιρετήσω τον Γ.Σ. θα γράψω ένα παιχνίδι που παίζαμε συχνά με τον αδελφό μου και γελούσαμε πολύ: το κινέζικο πορτραίτο. Νομίζω θα του άρεσε αυτό του Γ. γιατί και φαντασία είχε και ήταν παιδί στην καρδιά και συμπαθούσε πολύ τον αδελφό μου.

Αν ο Γ. ήταν ήρωας ταινίας, ποιος θα ήταν; Ο πρωταγωνιστής του “Μαζί Ποτέ” του Φατίχ Ακίν. Αν ήταν χρώμα; Το κόκκινο. Αν ήταν ρούχο; Ένα t-shirt των Doors. Αν ήταν emoticon; Το προσωπάκι με το διάπλατο χαμόγελο. Και αν ήταν ήχος; Θα ήταν γέλιο. Γέλιο δυνατό με την βραχνάδα της φωνής του .

Παρόλα τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, ο Γ. πάντα μα πάντα γελούσε σαν να ήθελε με αυτό το γέλιο να ξορκίσει τα άσχημα αυτού του κόσμου. Η δύναμη του γέλιου του τον έκανε να ξεπερνάει τις δύσκολες καταστάσεις και να βγει ακόμα πιο αισιόδοξος από αυτές.

 Θυμάμαι που έλεγε πως το να κοιμάται κανείς είναι χαμένος χρόνος. Και γι΄αυτόν σίγουρα ήταν. Ζούσε κάθε μέρα μέχρι τελικής πτώσης αλλά πάντα ξανασηκωνόταν, πιο δυνατός, πιο αισιόδοξος. Δεν γνωρίζω αν τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής του τις συνάντησε τυχαία ή τις επιδίωξε. Ίσως και τα δύο. Αλλά μάλλον δεν έχει σημασία.

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για την ζωή του από τον πατέρα μου. Και δεν μένω ποτέ σε αυτές που τον αποδυναμώνουν, αλλά σε αυτές που τον κάνουν πιο δυνατό. Ήταν φίλος του πατέρα μου από τα χρόνια της σχολής του Ευκλείδη. Από τότε μέχρι σήμερα χανόταν και εμφανιζόταν πολύ συχνά. Η φιλία τους όμως κρατούσε. Για κάποιο διάστημα δούλεψαν και μαζί. Ο Γ. γελούσε πολύ με τα αστεία του πατέρα μου! Και ο πατέρας μου ήταν δίπλα του στις δύσκολες στιγμές. Μέσα από τον πατέρα μου τον αγαπήσαμε όλοι και ήταν για μένα, τον αδελφό μου και την μητέρα μου από τους αγαπημένους οικογενειακούς φίλους.

Την τελευταία φορά που τον είδαμε, 3 μήνες πριν. ήταν πολύ αδύνατος. Ωστόσο, η ψηλόλιγνη φιγούρα του και το παντοτινό του χαμόγελο φώτισαν τον χώρο. Όσο αυτός χαμογελούσε, τόσο εμείς ανησυχούσαμε. Τον τελευταίο καιρό πήγαινε μέρα παρά μέρα για μετάγγιση αίματος και το έλεγε σαν κάτι το απολύτως φυσικό. Είχε μάθει να ζει με όλα τα φάρμακα, τις εξετάσεις και τις δυσκολίες. Εδώ και χρόνια η κατάσταση της υγείας του ήταν κρίσιμη, όμως πάντα κατέρριπτε κάθε ιατρική γνωμάτευση! Οι γιατροί που τον παρακολουθούσαν ανέφεραν την περίπτωσή του σε συνέδρια. Αποτελούσε ένα θαύμα! Κάθε μέρα που περνούσε ήταν μοναδική για τον Γ. και επειδή το γνώριζε αυτό, την ζούσε σαν να ήταν η πρώτη και ταυτόχρονα η τελευταία.

Χθες οι γονείς μου έμαθαν ότι μετά από μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Κυριολεκτικά. Γιατί μεταφορικά θα βρίσκεται πάντα. Και το γέλιο του θα μου υπενθυμίζει ότι κάθε μέρα που ξυπνάω πρέπει να χαμογελάω.

Ένας αιώνιος έφηβος ήταν ο Γ. Και γινόμασταν όλοι το ίδιο όταν βρισκόμασταν κοντά του. Κάθε λέξη που γράφω γι΄αυτόν είναι για μένα η συνειδητοποίηση της “φυγής” του. Και στον πατέρα μου δεν κατάφερα να αρθρώσω ούτε μια λέξη… Δεν έχει πώς, ούτε γιατί .

Φοβάμαι όλα αυτά (τα Φεστιβάλ) που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα

Πόσα λεπτά χρειάζεται για να μπει κάποιος στο κλίμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης; Προσωπικά μιλώντας, θα πω 3! Το πρώτο λεπτό τρέχω να παραλάβω τα εισιτήρια μου , το δεύτερο λεπτό διασχίζω και πάλι τρέχοντας το πλακόστρωτο του λιμανιού και το τρίτο λεπτό βυθίζομαι στην καρέκλα της αίθουσας προβολής και... αυτό ήταν! Κατάφερα για άλλη μια χρονιά να είμαι εδώ!

Τι κι αν νωρίτερα όλοι στο σχολείο με κοιτάζουν σαν τρελή και αλλοπαρμένη που χαμογελάω συνέχεια και μιλάω για τις ταινίες που πρόκειται να παρακολουθήσω! Τι κι αν δεν έχω βρει την μέθοδο του διακτινισμού για να πεταχτώ από την μια πόλη που εργάζομαι και ζω το τελευταίο διάστημα στην πόλη μου! Τι κι αν θα χάσω το φως του ήλιου για λίγες μέρες! Τι κι αν θα πιω πολλούς  μισούς καφέδες στο πόδι και θα φάω ελάχιστα! Για μένα, όλα τα υπόλοιπα λεπτά της χρονιάς, μετράνε αντίστροφα για το Φεστιβάλ! Γιατί αυτό το Φεστιβάλ είναι για μένα (και φυσικά για εκατοντάδες άλλους). Δεν μπορώ να μην βρίσκομαι εδώ. Δεν γίνεται.

Νομίζω το 52ο Φεστιβάλ, άρχισε καλά! Είδα στην τελετή έναρξης την καινόυρια ταινία του Alexander Payne The Descendants (Οι απόγονοι) με πρωταγωνιστή τον George Clooney. H ταινία έχει ένα εξαιρετικό σενάριο (βασισμένο στο ομώνυμο βίβλίο του Kaui Hart Hemmings) και έναν Clooney καλύτερο από ποτέ. Το θέμα της είναι πώς ένας ανεύθυνος πατέρας προσπαθεί να πλησιάσει και να νιώσει τις δυο του κόρες, οταν η σύζυγος και μητέρα τους παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα. Αν δεν ήταν και τόσο μεγάλο σε διάρκεια, θα κέρδιζε πιστεύω τα εύσημα για μια άριστη ταινία. Επίσης είδα 3 ταινίες του δανού σκηνοθέτη Ole Christian Madsen, τιμώμενου σκηνοθέτη του φετινού Φεστιβάλ, ο οποίος κυκλοφορεί ανάμεσα μας αυτές τις μέρες και απαντάει σε κάθε ερώτηση κάθε θεατή! Από τις ταινίες του, ξεχώρισα μέχρι τώρα το Prag, με πρωταγωνιστή τον φοβερά καλό ηθοποιό Mads Mikkelsen. Η ταινία αποτελεί μέρος της τριλογίας για τον έρωτα (είναι το δέύτερο μέρος). Το πρώτο μέρος της τριλογιάς θα προβληθεί αύριο και μεθαύριο στο Φεστιβάλ, Κίρα, μια ιστορία αγάπης, ενώ το τρίτο μέρος, Superclassico, προβλήθηκε χθες. Η ταινία Prag περιέχει μια από τις καλύτερες σκηνές ερωτικού θυμού που έχω δει. Με άφησε άφωνη. Πριν λίγες ώρες είδα μια αργεντίνικη ταινία, το Open Doors, Open Windows (Ήρθα για να μείνω ).  'Oσο περνάνε τα λεπτά του Φεστιβάλ νιώθω ότι ήταν μια καλή ταινία. Ασχολείται με την ζωή τριών αδελφών μετά τον θάνατο της γιαγιάς τους, η οποία τους μεγάλωσε. Η ταινία έχει τις κατάλληλες σιωπές, τα κατάλληλα κάδρα και τις κατάλληλες πρωταγωνίστριες για να αποτυπώσει τα συναισθήματα αυτών των ιδιαίτερων πλασμάτων που πρέπει να μάθουν να ζουν κάτω από την ίδια στέγη χωρίς πια την παρουσία του κηδεμόνα τους. Απόψε θα παρακολόυθήσω επίσης την νέα ταινία του Matie Kazzovitz, L'ordre et la morale (Η τάξη και το ηθικό) και ανυπομονώ!

Τα λεπτά του Φεστιβάλ για μένα είναι σημαντικά και γεμάτα εκπλήξεις! Κάποιες φορές μόνη απολαμβάνω τις εικόνες της μεγάλης οθόνης και κάποιες φορές με φίλους που στέλνουν sms ανάμεσα σε προβολές, μοιραζόμαστε λεπτά σινεφιλικής ευτυχίας. Γιατί για μένα αυτό είναι η ευτυχία! Και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι όσο μπορώ πάντα θα έρχομαι, θα επιστρέφω στο αγαπημένο Φεστιβάλ που μου έμαθε πόσο πρέπει να εκτιμάω κάθε λεπτό της ζωής μου, είτε της κινηματογραφικής, είτε της κανονικής.

Ραντεβού εκεί!

Are you awake?

Άγρυπνες σκέψεις πάνω στην ταινία Lost in Translation της Sofia Coppola

Κι ίσως όταν ξαναϊδωθούμε να μη ξέρει
πια καθόλου ο ένας τον άλλο.
Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε.

T.Λειβαδίτης

Η μοναξιά. Ένα κορίτσι. Η μοναξιά. Ένας άντρας. Η μοναξιά. Η αποτυχημένη καριέρα. Ο επαγγελματικός αποπροσανατολισμός. Η μοναξιά. Η οικειότητα. Η έλξη. Ο πλατωνικός έρωτας. Η μοναξιά.

Οχτώ χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, η ταινία Χαμένοι στην Μετάφραση βρίσκεται ακόμη ανάμεσα στις αγαπημένες μου. Η γλυκόπικρη ατμόσφαιρα της, τα φώτα του Τόκιο και τα παράθυρα από τα οποία κοιτάζουν, αντικατοπτρίζονται και ονειρεύονται  οι ήρωές της, μένουν χαραγμένα στην μνήμη κάθε θεατή που αγάπησε αυτή την ταινία.

Σε μια τεράστια πόλη με αμέτρητους ανθρώπους δυο αμερικάνοι, μία νιόπαντρη και ένας μεσήλικας συναντιούνται σε μια  άλλη ήπειρο και έρχονται κοντά. Αυτή είναι η σύνοψη της ταινίας. Κι όμως δεν είναι μόνο αυτό. Αλλά ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο. Και είναι τόσα πολλά.

Ο τρόπος που η Coppolα μας παρουσιάζει τους δύο χαρακτήρες είναι αξιοσημείωτος. Ο Bill Murray ενσαρκώνει αριστοτεχνικά τον μοναχικό, κωμικοτραγικό και αυτοσαρκαστικό Bob Harris και η Scarlett Johansson μετά από το ρόλο της απλής Charlotte έγινε η πιο περιζήτητη ηθοποιός της γενιάς της (και όχι άδικα).

Τους δύο ήρωες θα ενώσει η μοναξιά τους και από την στιγμή που θα συναντηθούν τα βλέμματά τους, θα ζήσουν σε fast forward όλα τα στάδια μιας σχέσης. Ανήμποροι να έρθουν πιο κοντά στους συζύγους τους, πλησιάζουν ένα τρίτο πρόσωπο.

 Διαβάζω αυτές τις μέρες για την τέχνη και την τεχνική του σεναρίου. Σύμφωνα με αυτό πρέπει η κρίσιμη στιγμή μιας ταινίας να συμβαίνει στο 25^ο λεπτό της. Και πραγματικά: στο βραβευμένο με oscar σενάριο της Coppola, οι δύο ήρωες ακριβώς το 25^ο λεπτό  θα κοιταχτούν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε η συνάντηση των δύο αυτών ανθρώπων που πολλά φαίνεται να τους χωρίζουν, αλλά τους ενώνει η ανάγκη της ανθρώπινης επαφής σε ένα “ακαταλαβίστικο” περιβάλλον.

Η πρώτη τους συνάντηση γίνεται με φόντο τα κόκκινα φώτα της πόλης που αναβοσβήνουν. Είναι τόσο συμβολικά  που δεν θα τολμήσω να γράψω καν τι συμβολίζουν! Η δεύτερη τους συνάντηση γίνεται και η πρώτη τους  κοινή έξοδος στην άγνωστη πόλη. Εκεί, θα έρθουν πιο κοντά, έξω από τον θόρυβο του καραόκε, μέσα στην δική τους σιωπή. Κι ύστερα το πρώτο δείπνο μαζί, η βόλτα στο νοσοκομείο, οι άυπνες νύχτες, οι κουβέντες, ο καυγάς στο δεύτερο δείπνο, η συμφιλίωση, τα άτσαλα φιλιά, ο αποχαιρετισμός και ο χωρισμός… Καθαρά μια ρομαντική ταινία όπως τόσες και τόσες. Όμως όχι, αυτή έχει περισσότερη ομορφιά, περισσότερες σιωπές, περισσότερη μοναξιά, χρώματα παλ και έντονα, μέρες και νύχτες ξεχωριστές.

Και αν ποτέ δεν μάθουμε τι ψιθυρίζει ο Bob στην  Charlotte στο τέλος, δεν πειράζει! Νομίζω η Coppola επίτηδες μας άφησε όχι ένα “ανοιχτό τέλος”, αλλά μια “ανοιχτή φράση” για να την συμπληρώσει ο καθένας μας όπως θέλει. Κι εγώ απόψε βάζω τον Bob να πει στην Charlotte κάτι που ένας φίλος μου έστειλε ένα βράδυ μέσω διαδικτύου-καλή ώρα:  “Σε πέτυχα στο στόμα ενός κενού που συγκρουόταν, ενώ η ματιά μου αναζητούσε αυτό που είχε περάσει ή που δεν έγινε ποτέ. Και σου λέω: Ο έρωτας μόνο ανολοκλήρωτος διαρκεί.”

Εσείς; 

Everybody's looking for something

Ένα από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά έργα και μία από τις αγαπημένες μου θεατρικές παραστάσεις, τις παρακολούθησα τυχαία! Έψαχνα να δω κάτι και χωρίς να ασχοληθώ με το ποιος σκηνοθετεί, ποιος παίζει και άλλου τέτοιου είδους λεπτομέρειες, μπήκα στην αίθουσα και όταν βγήκα τίποτα δεν ήταν το ίδιο για μένα. Καλό είναι να ψάχνουμε και να γνωρίζουμε τι θέλουμε αλλά κάποιες φορές πρέπει να αφηνόμαστε και να ακολουθούμε νέα μονοπάτια, όπως η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων. Για μένα η δημιουργία αυτού του blog αποτελεί ένα ψηφιακό όνειρο που καιρό ήθελα να πραγματοποιήσω. Σκοπεύω να γράφω για ταινίες, παραστάσεις αλλά και για ό,τι με μαγεύει. Αν θέλετε ακολουθήστε με!