Are you awake?

Άγρυπνες σκέψεις πάνω στην ταινία Lost in Translation της Sofia Coppola

Κι ίσως όταν ξαναϊδωθούμε να μη ξέρει
πια καθόλου ο ένας τον άλλο.
Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε.

T.Λειβαδίτης

Η μοναξιά. Ένα κορίτσι. Η μοναξιά. Ένας άντρας. Η μοναξιά. Η αποτυχημένη καριέρα. Ο επαγγελματικός αποπροσανατολισμός. Η μοναξιά. Η οικειότητα. Η έλξη. Ο πλατωνικός έρωτας. Η μοναξιά.

Οχτώ χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, η ταινία Χαμένοι στην Μετάφραση βρίσκεται ακόμη ανάμεσα στις αγαπημένες μου. Η γλυκόπικρη ατμόσφαιρα της, τα φώτα του Τόκιο και τα παράθυρα από τα οποία κοιτάζουν, αντικατοπτρίζονται και ονειρεύονται  οι ήρωές της, μένουν χαραγμένα στην μνήμη κάθε θεατή που αγάπησε αυτή την ταινία.

Σε μια τεράστια πόλη με αμέτρητους ανθρώπους δυο αμερικάνοι, μία νιόπαντρη και ένας μεσήλικας συναντιούνται σε μια  άλλη ήπειρο και έρχονται κοντά. Αυτή είναι η σύνοψη της ταινίας. Κι όμως δεν είναι μόνο αυτό. Αλλά ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο. Και είναι τόσα πολλά.

Ο τρόπος που η Coppolα μας παρουσιάζει τους δύο χαρακτήρες είναι αξιοσημείωτος. Ο Bill Murray ενσαρκώνει αριστοτεχνικά τον μοναχικό, κωμικοτραγικό και αυτοσαρκαστικό Bob Harris και η Scarlett Johansson μετά από το ρόλο της απλής Charlotte έγινε η πιο περιζήτητη ηθοποιός της γενιάς της (και όχι άδικα).

Τους δύο ήρωες θα ενώσει η μοναξιά τους και από την στιγμή που θα συναντηθούν τα βλέμματά τους, θα ζήσουν σε fast forward όλα τα στάδια μιας σχέσης. Ανήμποροι να έρθουν πιο κοντά στους συζύγους τους, πλησιάζουν ένα τρίτο πρόσωπο.

 Διαβάζω αυτές τις μέρες για την τέχνη και την τεχνική του σεναρίου. Σύμφωνα με αυτό πρέπει η κρίσιμη στιγμή μιας ταινίας να συμβαίνει στο 25^ο λεπτό της. Και πραγματικά: στο βραβευμένο με oscar σενάριο της Coppola, οι δύο ήρωες ακριβώς το 25^ο λεπτό  θα κοιταχτούν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε η συνάντηση των δύο αυτών ανθρώπων που πολλά φαίνεται να τους χωρίζουν, αλλά τους ενώνει η ανάγκη της ανθρώπινης επαφής σε ένα “ακαταλαβίστικο” περιβάλλον.

Η πρώτη τους συνάντηση γίνεται με φόντο τα κόκκινα φώτα της πόλης που αναβοσβήνουν. Είναι τόσο συμβολικά  που δεν θα τολμήσω να γράψω καν τι συμβολίζουν! Η δεύτερη τους συνάντηση γίνεται και η πρώτη τους  κοινή έξοδος στην άγνωστη πόλη. Εκεί, θα έρθουν πιο κοντά, έξω από τον θόρυβο του καραόκε, μέσα στην δική τους σιωπή. Κι ύστερα το πρώτο δείπνο μαζί, η βόλτα στο νοσοκομείο, οι άυπνες νύχτες, οι κουβέντες, ο καυγάς στο δεύτερο δείπνο, η συμφιλίωση, τα άτσαλα φιλιά, ο αποχαιρετισμός και ο χωρισμός… Καθαρά μια ρομαντική ταινία όπως τόσες και τόσες. Όμως όχι, αυτή έχει περισσότερη ομορφιά, περισσότερες σιωπές, περισσότερη μοναξιά, χρώματα παλ και έντονα, μέρες και νύχτες ξεχωριστές.

Και αν ποτέ δεν μάθουμε τι ψιθυρίζει ο Bob στην  Charlotte στο τέλος, δεν πειράζει! Νομίζω η Coppola επίτηδες μας άφησε όχι ένα “ανοιχτό τέλος”, αλλά μια “ανοιχτή φράση” για να την συμπληρώσει ο καθένας μας όπως θέλει. Κι εγώ απόψε βάζω τον Bob να πει στην Charlotte κάτι που ένας φίλος μου έστειλε ένα βράδυ μέσω διαδικτύου-καλή ώρα:  “Σε πέτυχα στο στόμα ενός κενού που συγκρουόταν, ενώ η ματιά μου αναζητούσε αυτό που είχε περάσει ή που δεν έγινε ποτέ. Και σου λέω: Ο έρωτας μόνο ανολοκλήρωτος διαρκεί.”

Εσείς;