Η ηθοποιός, σκηνοθέτις και σεναριογράφος Sarah Polley από τον Καναδά με παρασύρει εδώ και χρόνια στα κινηματογραφικά της βαλς. Έχει παίξει σε πλήθος ταινιών από μικρή ηλικία (Εxotica, Existenz, The Sweet Hereafter, Go). Για πρώτη φορά την πρόσεξα στην ταινία της Isabel Coixet «My Life Without Me» (Η Ζωή μου Χωρίς Εμένα, 2003) και μου είχε κάνει εντύπωση η χαμηλών τόνων παρουσία της στην ταινία. Υποδύονταν μια νέα γυναίκα παντρεμένη με παιδιά που μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά θυμάμαι ακόμα τις εκφράσεις της και την υποκριτική της που με δυο λέξεις θα την περιέγραφα ως «ήρεμη δύναμη». Δυο χρόνια αργότερα πρωταγωνιστεί και πάλι σε ταινία της Isabel Coixet «The Secret Life of Words» (Η Μυστική Ζωή των Λέξεων, 2005) όπου μ’ εντυπωσίασε με το φυσικό της παίξιμο. Το 2006 σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της «Αway from Her», το οποίο παίρνει εξαιρετικές κριτικές.
Η τελευταία της ταινία «Take This Waltz» (Το Δικό μας Βαλς) που παίζεται από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες είναι ο λόγος αυτού του κειμένου. Πραγματικά η Sarah Polley καταφέρνει να κάνει τους θεατές να την ακολουθήσουν στον «χορό» από τα πρώτα λεπτά. Η φωτογραφία, τα χρώματα, τα κοντινά πλάνα της πρωταγωνίστριας Michelle Williams και των δύο συμπρωταγωνιστών Seth Rogen και Luke Kirby είναι οι λόγοι για να εκθειάσει κάποιος το φιλμ σε πρώτο επίπεδο. Σε δεύτερο επίπεδο, το σενάριο είναι αυτό που σε κερδίζει Είναι μια άρτια ταινία, όχι μόνο σκηνοθετικά αλλά και σεναριακά. Πολλές φορές συμβαίνει οι όμορφες αισθητικά εικόνες να μας κάνουν να θυμόμαστε μια ταινία. Για να θυμόμαστε όμως μια ταινία για πάντα πρέπει να είναι καλό και το σενάριο.
Κάποιοι παρομοίωσαν το φιλμ με την ταινία της Sofia Coppola «Χαμένοι στην Μετάφραση». Εγώ με την «Διπλή Ζωή της Βερονίκ» του Krzysztof Kieslowski ως προς την ζεστασιά των χρωμάτων, τα προσεγμένα κάδρα ένα προς ένα, αλλά και ότι μια νέα κοπέλα βρίσκεται στον κεντρικό ρόλο. Βέβαια η ταινία του Kieslowski είναι γεμάτη συμβολισμούς, ενώ η ταινία της Polley δείχνει ρεαλιστικά την ζωή μιας γυναίκας που όντας παντρεμένη ερωτεύεται κάποιον άλλο. Δεν λείπουν όμως οι ποιητικές σκηνές που παρεμβάλλονται στον ρεαλισμό, όπως η σκηνή στην πισίνα.
Η ταινία περιγράφεται ως «αστεία και γλυκόπικρη ιστορία αγάπης». Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι οι αναζητήσεις, οι προβληματισμοί, οι φόβοι κάθε γυναίκας για τις σύγχρονες σχέσεις και η ανάγκη που έχει να δώσει και να πάρει αγάπη. Είναι το κενό που ο καθένας μας νιώθει κάποια στιγμή της ζωής του και προσπαθεί να το γεμίσει όπως νομίζει.
Αν έπρεπε να βρω κάτι αρνητικό στην ταινία, αυτό θα ήταν η άνιση κατανομή της ιστορίας. Περισσότερο από την μισή ταινία βλέπουμε την αμφιταλάντευση της Margot (Michelle Williams) ανάμεσα στους δυο άντρες. Στο υπόλοιπο μισό γίνονται τόσα πολλά που ίσως θα ήταν καλύτερα να μοιραστούν περισσότερο ομοιόμορφα και να μην μοιάζουν ξαφνικά στην κατά τ’ άλλα ρυθμική ταινία.
Αυτό το βαλς της Sarah Polley ντυμένο μουσικά με ωραία τραγούδια, παιγμένο προσεκτικά από τους ηθοποιούς και έχοντας ένα σενάριο γεμάτο νόημα αξίζει να το χορέψετε κι εσείς!
