Αυτές τις μέρες τριγυρίζει στο μυαλό μου η λέξη νοσταλγία και ενώ γνωρίζω την ετυμολογία, το μυαλό μου πάει σε μια γέφυρα κι ένα κορίτσι με ένα μωβ καλοκαιρινό τιραντάκι. Εκείνη ζήτησε να βγει φωτογραφία, πάνω στο πέρασμα της μεγάλης λεωφόρου αλλά και στο πέρασμα της νιότης. Με το βλέμμα του βαθιά ερωτευμένου ανθρώπου, μ’ εκείνον που τράβηξε την κατά παραγγελία φωτογραφία, με όλα όσα περνούσαν εκείνη την στιγμή από μπροστά της και με τ’ ανεπιστρεπτί δευτερόλεπτα.
Από τότε πέρασαν χιλιάδες. Και δευτερόλεπτα
και αυτοκίνητα και σύννεφα και στίχοι, κάτω από την γέφυρα και πάνω από την
γέφυρα και από την ζωή της.
Το μωβ καλοκαιρινό τιραντάκι είναι
η νοσταλγία που της χωράει ακόμα.
