Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο να μεγαλώνει ν᾿ ανάβει την καρδιά μου
Μίλτος Σαχτούρης
Βρέθηκα πριν λίγες μέρες για πρώτη φορά στην Καβάλα. Εκεί στην όμορφη πόλη πραγματοποιήθηκε ένα αφιέρωμα σε 9 Έλληνες ποιητές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου. Οι δυο νύχτες που έζησα στο Κάστρο της Καβάλας εκτός από ποιητικές ήταν και κατά κάποιο τρόπο μαγικές. Η τοποθεσία, η ατμόσφαιρα και οι στίχοι αγαπημένων ποιητών με μετέφεραν αλλού. Ένιωσα ότι οι ποιητές βρίσκονταν εκεί μαζί μας, γιατί τρεις από αυτούς έστειλαν από ένα "σημάδι".
Ο Μίλτος Σαχτούρης, ήταν σαν να έστειλε το φεγγάρι, που εμφανίζεται τόσο συχνά στα ποιήματά του. H performance "Το Βαπόρι" που παρουσιάστηκε από την Όλια Λαζαρίδου και το συγκρότημα lost bodies (Θάνος Κόης, Αντώνης Παπασπύρου) ήταν μια παρουσίαση για τον Σαχτόυρη μέσω μουσικής, βιντεοπροβολής και ανάγνωσης ποιημάτων. Στην πίσω αυλή του κάστρου χάθηκα ακούγοντας την ηλεκτρονική μουσική των lost bodies, ακούγοντας με ρυθμικό τρόπο κάποια από τ'αγαπημένα μου ποιήματα και ατενίζοντας το φεγγάρι.
Ο Αργύρης Χιόνης ήταν σαν να μας έστειλε τα πουλιά, επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα ποιήματά του. Στην παράσταση "Ακίνητος στου ποταμού την κοίτη" την οποία σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Βιρβιδάκης και συνόδευσε με βιντεπροβολή ο Σταύρος Ψύλλάκης, εμφανίστηκε ένα σμήνος από γλάρους που πετάξε πάνω από το Κάστρο την ώρα του αφιερώματος. Τα ποιήματα του Χιόνη ακούστηκαν υποβλητικά και επιβλητικά διά στόματος Μιχάλη Βιρβιδάκη στην κεντρική σκηνή του Κάστρου. Μας καθήλωσε στις θέσεις μας και μας ταξίδεψε στο σύμπαν του Χιόνη γεμάτο φύση και συναισθήματα.
Στο αφιέρωμα για τον Γιάννη Βαρβέρη "... και μέχρι εκεί που πια δεν τον έβλεπε ούτε αυτή-η πολυθρόνα του" που παρουσίασε η Γεωργία Τριανταφυλλίδη μπροστά σε μια άδεια πολυθρόνα που δήλωνε την απουσία του ποιητή, εμφανίστηκε μια νυχτοπεταλούδα που μπήκε από το παράθυρο του κλειστού χώρου του Κάστρου, η οποία μας αναστάτωσε για λίγο με την παρουσιά της κι ύστερα έφυγε... Μια συνέντευξη του ποιητή, ανάγνωση των ποιημάτων του και ένα ποιήμα του διασκευασμένο σε τραγούδι έκανε αισθητή την παρουσία-απουσία του ποιητή.
Τέλος, αναφέρομαι στην παράσταση για την Μάτση Χατζηλαζάρου "Σβήσε το πρόσωπό μου και ξαναρχίζουμε" που σκηνοθετήθηκε από την Δήμητρα Κονδυλάκη και ερμηνέυθηκε από την Δέσποινα Παπάζογλου στο σκηνικό και στα κοστόυμια της Φωτεινής Γεωργίου. Ήταν μια παράσταση γένους θηλυκού για μια ποιήτρια που ανακάλυψα και αγάπησα εκείνο το βράδυ.
Αισθάνομαι τυχερή που παρακολούθησα 9 διαφορετικές παρουσιάσεις-παραστάσεις, 9 ερμηνείες πάνω σε ποιητές. Οι ποιήση μπορεί να είναι για τον καθένα κάτι προσωπικό οταν την διαβάζει, αλλά η ποιήση μπορεί να γίνει συλλογική όταν παρουσιάζεται στο κοινό. Μακάρι να γίνονται συχνότερα τέτοια αφιερώματα.
Υ.Γ. Μου άρεσαν εξίσου οι αφίσες του Φεστιβάλ που βρίσκονταν σε όλη την πόλη και την χρωμάτιζαν με σκιτσαρισμένα τα πρόσωπα των τιμώμενων ποιητών και στίχους των ποιημάτων τους. Μου θύμισε τους στίχους που βρίσκονται στο μετρό της Αθήνας κάθε χρόνο την Παγκόσμια Μέρα της Ποίησης... Αλλά μπορούμε να κάνουμε την ποίηση καθημερινό κομμάτι της ζωής μας ή... ας κάνουμε την καθημερινότητα ποίηση!
