Στην μαμά μου που μου υπενθυμίζει τα χρώματα της ζωής.
23 Ιουνίου 2014
Στέκομαι έξω από την είσοδο του λιμανιού. Είναι 6 και κάτι το απόγευμα και ο κόσμος ήδη πλημμυρίζει με την παρουσία του το παραλιακό μέρος της πόλης. Πολύχρωμα αγόρια και κορίτσια, άντρες, γυναίκες, οικογένειες με παιδιά, ζευγάρια, χαμογελάνε και μιλάνε καθώς κατηφορίζουν. Πίσω από τα δυνατά λόγια τους και τις έντονες εκφράσεις των προσώπων τους είναι φανερό ότι περιμένουν κάτι: να δύσει ο ήλιος για να δουν τον Μανού Τσάο.
Μέχρι να έρθει η φίλη μου να μου δώσει το "χαρούμενο" εισιτήριο, μου περνάει μια σκέψη από το μυαλό: "Επιτέλους θα τον δω κι εγώ!". Γιατί ο Μανού Τσάο άνηκε στην κατηγορία "καλλιτέχνης-απωθημένο", αφού είχε έρθει ξανά στην Θεσσαλονίκη το 1998. 'Ήταν και πάλι Ιούνιος αλλά για μένα ήταν μήνας εξετάσεων στο σχολείο. Αυτή την φορά όμως δεν με σταματάει τίποτα! Όσο η φίλη μου δεν εμφανίζεται, εγώ συνεχίζω να παρατηρώ τον κόσμο κάνοντας κι άλλες σκέψεις: "Αν ο Μανού ήταν θρησκεία, θα είχε πολλούς οπαδούς!" και: "Αυτή η τόσο καλοκαιρινή συναυλία θα έπρεπε να γίνει στην Χαλκιδική!". Με το εισιτήριο επιτέλους στο χέρι ψάχνω την κοριτσοπαρέα μου. Το στριμωξίδι και η ζέστη δεν πτοούν κανέναν να μπει στον τεράστιο χώρο και να περπατήσει όσο μπορεί για να φτάσει κοντά ή λιγότερο κοντά στην σκηνή.
Στις 10 ακριβώς αρχίζουν οι σειρήνες από τα ηχεία, οι μουσικές επί σκηνής, τα όμορφα κινούμενα σχέδια -σήμα κατατεθέν του Μανού- από τις οθόνες προβολής και ο Μανού Τσάο είναι εδώ! Αρχίζουμε να χοροπηδάμε στους ρυθμούς του και είναι σαν να είμαστε όλοι μια παρέα. Η χαρά μου απερίγραπτη και ας μην τον βλέπω καθαρά! Λίγο από τις οθόνες, λίγο από την κάμερα μου με ζουμ, λίγο ανάμεσα στα χοροπηδήματα... Τον ακούω όμως και τα λόγια του μαζί με την φωνή του βρίσκουν στόχο κατευθείαν στην καρδιά. Ο Μανού είναι αυτό που περίμενα: ένα ενήλικο παιδί γεμάτο ζωντάνια που σε παρασέρνει στον ρυθμό του από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία. Η ευφορία με κατακλύζει και σκέφτομαι πόσο ωραίο και διασκεδαστικό θα ήταν όλος ο χώρος των θεατών να ήταν ένα τεράστιο τραμπολίνο!
Έχω πάει σε πολλές συναυλίες, αλλά αυτό που νιώθω απόψε είναι ανεπανάληπτο: σαν να εμφανίστηκε μπροστά μου όλη η ομορφιά της ζωής, της στιγμής, της αγκαλιάς. Και σκέφτομαι: "Αυτό είναι η μουσική: η αισοδοξία που πρέπει να φυλάμε μέσα μας". Σκέφτομαι ότι: "Είμαι κι εγώ εδώ" και κάποτε περήφανα θα λέω: "Ήμουν κι εγώ εκεί"!
Ο πάντα ευαισθητοποιημένος Μανού άφησε ν' αναφερθούν από μικροφώνου τα ζητήματα των ορυχείων της Χαλκιδικής και της ιδιωτικοποίησης του νερού πριν, κατά την διάρκεια και μετά το τέλος της συναυλίας. Μας ευχαρίστησε δεκάδες φορές και μας χαμόγελασε άλλες τόσες.
Καθώς φεύγει από την σκηνή εύχομαι να τον ξαναδώ. Γιατί το πολύχρωμο σύμπαν του θα συνεχίσω να το νιώθω για χρόνια.
*Ο τίτλος του άρθρου είναι παρμένος από το ομώνυμο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου.
