Για να αποχαιρετήσω τον Γ.Σ. θα γράψω ένα παιχνίδι που παίζαμε συχνά με τον αδελφό μου και γελούσαμε πολύ: το κινέζικο πορτραίτο. Νομίζω θα του άρεσε αυτό του Γ. γιατί και φαντασία είχε και ήταν παιδί στην καρδιά και συμπαθούσε πολύ τον αδελφό μου.
Αν ο Γ. ήταν ήρωας ταινίας, ποιος θα ήταν; Ο πρωταγωνιστής του “Μαζί Ποτέ” του Φατίχ Ακίν. Αν ήταν χρώμα; Το κόκκινο. Αν ήταν ρούχο; Ένα t-shirt των Doors. Αν ήταν emoticon; Το προσωπάκι με το διάπλατο χαμόγελο. Και αν ήταν ήχος; Θα ήταν γέλιο. Γέλιο δυνατό με την βραχνάδα της φωνής του .
Παρόλα τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, ο Γ. πάντα μα πάντα γελούσε σαν να ήθελε με αυτό το γέλιο να ξορκίσει τα άσχημα αυτού του κόσμου. Η δύναμη του γέλιου του τον έκανε να ξεπερνάει τις δύσκολες καταστάσεις και να βγει ακόμα πιο αισιόδοξος από αυτές.
Θυμάμαι που έλεγε πως το να κοιμάται κανείς είναι χαμένος χρόνος. Και γι΄αυτόν σίγουρα ήταν. Ζούσε κάθε μέρα μέχρι τελικής πτώσης αλλά πάντα ξανασηκωνόταν, πιο δυνατός, πιο αισιόδοξος. Δεν γνωρίζω αν τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής του τις συνάντησε τυχαία ή τις επιδίωξε. Ίσως και τα δύο. Αλλά μάλλον δεν έχει σημασία.
Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για την ζωή του από τον πατέρα μου. Και δεν μένω ποτέ σε αυτές που τον αποδυναμώνουν, αλλά σε αυτές που τον κάνουν πιο δυνατό. Ήταν φίλος του πατέρα μου από τα χρόνια της σχολής του Ευκλείδη. Από τότε μέχρι σήμερα χανόταν και εμφανιζόταν πολύ συχνά. Η φιλία τους όμως κρατούσε. Για κάποιο διάστημα δούλεψαν και μαζί. Ο Γ. γελούσε πολύ με τα αστεία του πατέρα μου! Και ο πατέρας μου ήταν δίπλα του στις δύσκολες στιγμές. Μέσα από τον πατέρα μου τον αγαπήσαμε όλοι και ήταν για μένα, τον αδελφό μου και την μητέρα μου από τους αγαπημένους οικογενειακούς φίλους.
Την τελευταία φορά που τον είδαμε, 3 μήνες πριν. ήταν πολύ αδύνατος. Ωστόσο, η ψηλόλιγνη φιγούρα του και το παντοτινό του χαμόγελο φώτισαν τον χώρο. Όσο αυτός χαμογελούσε, τόσο εμείς ανησυχούσαμε. Τον τελευταίο καιρό πήγαινε μέρα παρά μέρα για μετάγγιση αίματος και το έλεγε σαν κάτι το απολύτως φυσικό. Είχε μάθει να ζει με όλα τα φάρμακα, τις εξετάσεις και τις δυσκολίες. Εδώ και χρόνια η κατάσταση της υγείας του ήταν κρίσιμη, όμως πάντα κατέρριπτε κάθε ιατρική γνωμάτευση! Οι γιατροί που τον παρακολουθούσαν ανέφεραν την περίπτωσή του σε συνέδρια. Αποτελούσε ένα θαύμα! Κάθε μέρα που περνούσε ήταν μοναδική για τον Γ. και επειδή το γνώριζε αυτό, την ζούσε σαν να ήταν η πρώτη και ταυτόχρονα η τελευταία.
Χθες οι γονείς μου έμαθαν ότι μετά από μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Κυριολεκτικά. Γιατί μεταφορικά θα βρίσκεται πάντα. Και το γέλιο του θα μου υπενθυμίζει ότι κάθε μέρα που ξυπνάω πρέπει να χαμογελάω.
Ένας αιώνιος έφηβος ήταν ο Γ. Και γινόμασταν όλοι το ίδιο όταν βρισκόμασταν κοντά του. Κάθε λέξη που γράφω γι΄αυτόν είναι για μένα η συνειδητοποίηση της “φυγής” του. Και στον πατέρα μου δεν κατάφερα να αρθρώσω ούτε μια λέξη… Δεν έχει πώς, ούτε γιατί .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου