Ανθίζει καταχείμωνο*

Σε όλα τα μικρά κορίτσια και αγόρια που μεγάλωσαν αλλά καταφέρνουν να είναι παρούσες και παρόντες στις στιγμές.

Καλοκαίρι, στην κατασκήνωση. Μπαίνει στην σκηνή που θα μείνει μαζί με κορίτσια που δεν γνωρίζει. Τρία από αυτά έχουν κάνει κλίκα και την σχολιάζουν. Κάθεται στο μοναδικό ράντζο που έχει μείνει άστρωτο. Τα κορίτσια συνεχίζουν να ψιθυρίζουν  και να χασκογελούν. Κουνάει αμήχανα τα πόδια της πίσω-μπρος ώσπου της φεύγει η σαγιονάρα και πέφτει ανάποδα στο τσιμεντένιο πάτωμα. Ένα από τα κορίτσια πηγαίνει κοντά της και της λέει: "Αν η σαγιονάρα σου πέσει ανάποδα θα πεθάνει κάποιος αγαπημένος σου". Μαζεύει γρήγορα την σαγιονάρα και την γυρίζει από την καλή.

Χειμώνας, έχει μεγαλώσει πια. Προσπαθώντας να συμμαζέψει τα παπούτσια της, ξεφεύγει μια παντόφλα και της πέφτει ανάποδα. Η φράση του κοριτσιού από την κατασκήνωση, αν και δεν θυμάται καθόλου την μορφή της, έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Τρέχει γρήγορα να την γυρίσει από την καλή.

Γιορτινές μέρες, ακούει παραδοσιακούς ρυθμούς και μελωδίες. Συγκινείται με κάθε νότα. Το βράδυ είδε στον ύπνο της την γιαγιά της. Πώς μοιάζουν οι γιορτές χωρίς αγαπημένα πρόσωπα της παιδικής της ηλικίας; Σαν η μαγεία των γιορτών να εξατμίζεται στιγμές-στιγμές κι ύστερα πάλι στιγμιαία να έρχεται με νέα πρόσωπα της ενηλικίωσης και με παιδικά χαμόγελα, μέσα από οθόνες -και όταν γίνεται ένα θαύμα μικρό που μοιάζει τόσο μεγάλο- από κοντά.

Ο τίτλος είναι παρμένος από το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Παλιά πληγή".